Η ευθύνη της Πολιτικής Προστασίας
Ποιος ξεχνά τους εφιάλτες ως παιδί, ακούγοντας τις τρομακτικές βροντές μιας καταιγίδας και βλέποντας τεράστιες σπίθες να σκίζουν τον ουρανό;Ποιος ξεχνά τους εφιάλτες ως παιδί, ακούγοντας τις τρομακτικές βροντές μιας καταιγίδας και βλέποντας τεράστιες σπίθες να σκίζουν τον ουρανό;
Την αγωνία για τις ζωές των γονιών μας στο χωράφι; Θα γλιτώσουν από τους κεραυνούς; Θα επιστρέψουν ασφαλείς χωρίς να τους παρασύρει ο χείμαρρος;
Από την άλλη, η χαρά του παιχνιδιού στο χιόνι, ήταν καρδιοχτύπι για τους γονείς μας. Μη γλιστρήσουμε στον πάγο και σπάσουμε τα κόκαλά μας. Μη κλείσουν οι δρόμοι για το νοσοκομείο.
Τα καλοκαίρια η φύση ηρεμούσε κατά πολύ. Όμως παραμόνευε ανά πάσα στιγμή ένας αδυσώπητος εχθρός. Η πυρκαγιά. Και στα αθώα ματάκια των παιδιών πάντα υπήρχε μια αναπάντητη απορία: ποιος μπορεί να μισεί τόσο το δάσος και την πολυποίκιλη και πολύχρωμη ζωή που βρίσκει θαλπωρή στην αγκαλιά του; Πως μπορεί ανθρώπινο χέρι να κάνει στάχτη αυτόν τον φυσικό θησαυρό; Πόσα δάκρυα και πόση απελπισία όταν υπάρχουν και απώλειες ανθρώπινων ζωών και περιουσιών…
Και ίσως η πιο δύσκολη ερώτηση που κάναμε ως παιδιά ήταν αυτή: ποιος φταίει, ποιος έχει την ευθύνη για την προστασία των πολιτών;
Το 2014, όταν δέχτηκα την πρόταση του Περιφερειάρχη Απόστολου Τζιτζικώστα να ηγηθώ της Μητροπολιτικής Ενότητας Θεσσαλονίκης, ήξερα ότι αναλαμβάνω και την αρμοδιότητα της Πολιτικής Προστασίας. Η ευθύνη αυτή δε πρέπει να φοβίζει. Να προκαλεί έντονα συναισθήματα, να ανεβάζει την αδρεναλίνη, αλλά όχι να φοβίζει.
Χρειάζεται απόλυτη ψυχραιμία πολλές φορές, καθαρό μυαλό και καλά αντανακλαστικά, για να μην πανικοβληθείς και να μη πανικοβάλλεις, για να συντονίσεις δεκάδες φορείς και ομάδες ως αρμόδια Αντιπεριφερειάρχης.
Πρέπει να είσαι αυστηρός στην απόλυτη εφαρμογή του μνημονίου ενεργειών όταν πρόκειται να απομακρύνεις με απόλυτη ασφάλεια 70000 πολίτες από τα σπίτια τους για να εξουδετερωθεί μια βόμβα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που είναι θαμμένη σε πυκνοδομημένο αστικό ιστό και διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση.
Πρέπει να μη κλείνεις μάτι τη νύχτα και να έχεις πάντα τις γαλότσες και τα αδιάβροχα στο πορτ–μπαγκάζ του αυτοκινήτου, γιατί ξαφνικά μέσα σε μία ώρα ρίχνει βροχή όσο ρίχνει σε έναν μήνα με αποτέλεσμα να αλλάζει ο γεωφυσικός χάρτης μιας περιοχής, προκαλώντας εικόνες βιβλικής καταστροφής.
Πρέπει να ξέρεις να βάζεις αλυσίδες στα λάστιχα του υπηρεσιακού αυτοκινήτου και να φοράς χοντρά ρούχα για να επιτηρείς προσωπικά ο ίδιος τον αποχιονισμό των δρόμων αρμοδιότητάς σου και κυρίως αυτούς που οδηγούν σε μεγάλα Νοσοκομεία και στο αεροδρόμιο, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τον ισχυρότερο παγετό των τελευταίων 50 χρόνων.
Πρέπει να παίρνεις τολμηρές αποφάσεις για κλείσιμο όλων των σχολείων ακόμα και αν ακούς παράπονα και ύβρεις, όταν έστω και μία αυλή δεν έχει καθαριστεί από τους αρμόδιους δήμους, από τους πάγους, κινδυνεύοντας να τραυματιστούν οι μαθητές μας.
Πρέπει να προλαμβάνεις τα φαινόμενα εκδήλωσης πυρκαγιάς, ξεπερνώντας συχνά και τα όρια των αρμοδιοτήτων σου, οργανώνοντας την απομάκρυνση χιλιάδων τόνων εύφλεκτων απορριμμάτων, όταν οι δήμοι αδυνατούν να το πράξουν από μόνοι τους.
Όχι δεν είναι εφιάλτης η αρμοδιότητα της Πολιτικής Προστασίας. Ίσα ίσα, είναι το αντίδοτο στους παιδικούς εφιάλτες. Είναι η απάντηση σε πολλά και δύσκολα ερωτήματα, είναι η εσωτερική ανάγκη να προσφέρεις και να πολεμάς μαζί με έμπειρους συμπολίτες σου όταν ο θυμός της φύσης ξεφεύγει.