Η παρούσα καταθληπτική πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι προϊόν των τελευταίων ετών

Η παρούσα καταθληπτική πολιτική και οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι προϊόν των τελευταίων ετών. Δύο ορόσημα χαρακτηρίζουν την διαδρομή μας ως κράτος. Η μεταπολίτευση, το 1974 και η είσοδό μας στην ΟΝΕ το 2002. Η αίσθηση της ευδαιμονίας και στις δύο περιόδους ήταν επίπλαστη. Η διόγκωση του δημοσίου τομέα, που ουσιαστικά απομυζεί την οικονομία μας, η έλλειψη επιχειρηματικών και αναπτυξιακών πλάνων, η κατεύθυνση και του επιχειρηματικού κόσμου αλλά και των απλών πολιτών στην αναγκαιότητα του υπερδανεισμού, η έλλειψη φορολογικής συνείδησης σε συνδυασμό με την απουσία των φορολογικών ελέγχων και την εφαρμογή δίκαιων και σταθερών φορολογικών νομοσχεδίων, οι προσωπικές πολιτικές και σφραγίδες σε κρίσιμους τομείς όπως της παιδείας, του πολιτισμού, της εξωτερικής και αμυντικής μας πολιτικής, οδήγησαν ουσιαστικά στις μνημονιακές μας δεσμεύσεις από το 2010. Και τελικά τι είναι τα μνημόνια? Κάποιοι που τα “έφαγαν όλοι μαζί”, τα χαρακτήρισαν ευλογία, κάποιοι άλλοι, καταστροφή. Η φυσική κατάληξη ενός ανθρώπινου οργανισμού εγκαταλελειμμένου, κακοποιημένου διατροφικά και σωματικά από εμάς του ίδιους, είναι οι διάφορες αρρώστιες. Αυτό είναι τα μνημόνια. Η αρρώστια του κράτους μας, έπειτα από την πολύχρονη εγκατάλειψή του και από τους κυβερνώντες και από τους πολίτες.

Το νοικοκύρεμα του κράτους άμεσα, είναι η ενδεδειγμένη επιθετική αγωγή στην αρρώστια των μνημονίων. Ο δημόσιος τομέας χρειάζεται συμμάζεμα, αναδιοργάνωση. Οι ισοπεδωτικές οριζόντιες πολιτικές απολύσεων δεν είναι η λύση. Αν η αναδόμηση του δημοσίου συνδυαστεί με την αξιολόγηση, θα αποφύγουμε αδικίες. Αλλά έχει τόσο χαθεί η αξιοπιστία όλων μας που πρέπει να κάνουμε την αξιολόγηση με τέτοιον τρόπο που δε θα προκαλεί υπόνοιες. Έχει πληγεί αφάνταστα ο ιδιωτικός τομέας, είναι γεγονός. Αν δεν έχουμε όραμα και σχέδιο αναπτυξιακό θα καταρρεύσει ολοκληρωτικά. Όμως, δε θα πρέπει να περιμένουμε μόνο από το κράτος να μας δώσει την λύση. Αν συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε και υποχρεώσεις εκτός από δικαιώματα, θα βοηθήσουμε στην επανεκκίνηση της οικονομίας μας. Να πάψουν οι προσωπικές πολιτικές στρατηγικές. Οι υπουργοί πρέπει να σκέφτονται ως μέτοχοι σε μια επιχείρηση. Να είναι αποτελεσματικοί και όχι ψηφοθηρικοί. Και να είναι, τουλάχιστον σε σημαντικούς τομείς, οικουμενικοί.

Έχω πει πολλές φορές ότι στην πολιτική δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος. Και δεν συμβαίνει μόνο στην πατρίδα μας αυτό. Δεν ασχολήθηκα με την πολιτική επειδή ανέβηκα στο ψηλότερο σκαλί στον αθλητισμό ως Ολυμπιονίκης. Ναι,Ολυμπιονίκης γίνεται ο καλύτερος. Στην Ελλάδα τουλάχιστον έχουμε πλήθος παραδειγμάτων ότι αυτό δεν ισχύει στην πολιτική. Αν ο πολιτικός βάζει το κόμμα πάνω από την πατρίδα, μπορεί ο ίδιος να επιτύχει προσωπικά, εξασφαλίζοντας την μονιμοποίησή του στον πολιτικό βίο, αλλά η Ελλάδα δεν θα πετύχει. Όσο ρομαντικό ακούγεται αυτό τόσο και ρεαλιστικό είναι. Δε θα μπορούσα να γκρινιάζω από τον καναπέ μου. Αν βρίσκεσαι μέσα στο σύστημα μπορείς να παλέψεις για την βελτίωση της ποιότητας ζωής των συμπολιτών σου. Για αυτό ασχολήθηκα με την πολιτική. Χρησιμοποιώ όσα μου δίδαξε ο αθλητισμός, την μεθοδικότητα, τον σχεδιασμό, το πείσμα, την άμιλλα, το ήθος, την αντοχή στις καταπονήσεις στον νέο αγώνα που δίνω σήμερα ως πολιτικός.

Η προσφυγική κρίση είναι πάνω από όλα ανθρωπιστική κρίση. Είμαι απόγονος προσφύγων. Δε ξεχνώ λόγια και εκφράσεις της γιαγιάς μου που εκδιώχτηκε από τον Πόντο. Τόττε ήταν ακόμα πιο δύσκολες οι συνθήκες και για τους πρόσφυγες και για τα κράτη που δέχονταν πρόσφυγες. Δεν υπήργαν ούτε παγκόσμιοι οργανισμοί, ούτε ΜΚΥΟ, ούτε υποδομές και ανεπτυγμένα κράτη. Πόσο περισσότερο στην Ελλάδα. Είναι πρωτοφανές η Ευρώπη ακόμα να αναζητά τον ρόλο της και να σχεδιάζει στρατηγικές αντιμετώπισης τέτοιας κρίσεις. Οι άνθρωποι εκεί νομίζουν ότι διαχειρίζονται χρήματα και νούμερα. Για αυτό και έχει βαφεί στο αίμα η Μεσόγειος. Δεν έχουν εμπειρία και αυτό αποδείχνεται πόσο ανέτοιμη ήταν η Ευρώπη να δεχτεί και να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο κύμα προσφύγων. Το πρόβλημα το έχουν βασικά τα κράτη που αποτελούν και φυσικά σύνορα της Ευρώπης. Τον πρόσφυγα δεν τον σταματά τίποτα. Αυτό πρέπει να το συνηδειτοποιήσουμε. Όπως και πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι εταίροι μας ότι δεν μπορεί να αντέξει μονομερώς ένα κράτος αυτό το φορτίο. Έχουμε ταυτόχρονα την ευλογία και κατάρα να βρισκόμαστε σε μια σημαντική γεωπολιτική θέση. Ας το εκμεταλλευτούμε επιτέλους!

Το μόνο που δε χρειάζεται Η θεσσαλονίκη είναι νέους Θεσσαλονικάρχες. Ούτε χαλιφάτο είμαστε ούτε μαγαζί κανενός. Πέντε νοματέοι που πολλές φορές δε μιλάμε και μεταξύ μας είμαστε. Όλοι αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες αρκεί να είναι το όνομά μας πρώτο στις υπογραφές. Έτσι δε θα πετύχουμε. Θα είμαστε η συμπρωτεύουσα μόνο στα λόγια, ως παρηγοριά στον άρρωστο. Πόλη ζηλευτή ως συγκοινωνιακός κόμβος, με αεροδρόμιο, λιμάνι, σιδηρόδρομο, διεθνείς αυτοκινητόδρομους. Και όμως ασύνδετα μεταξύ τους. Τι τους κάνουμε τους σύγχρονους αυτοκινητόδρομους όταν δε μπορείς να τους συνδέσεις πχ με το λιμάνι? Και πες ότι τους συνδέσεις. Για ποιο λιμάνι μιλάμε? Απομονωμένο, αναξιοποίητο, λιμάνι χωρίς πλοία και επιβάτες. Πρωτοφανές! Αεροδρόμιο χωρίς υπερσύγχρονους αεροδιαδρόμους, χωρίς χώρους υποδοχείς και ενημέρωσης των επισκεπτών. Πόσο δύσκολο είναι να βάλουμε 5-10 στόχους όλοι μαζί να τους κυνηγήσουμε να τους στηρίξουμε ο καθένας από τη θέση του για να επιτευχθούν?